Rozdział dziesiąty

Złapałam za klamkę drzwi i uchyliłam je z trudem.Przetarłam zmęczone oczy po czym uśmiechnęłam się na widok zaparkowanego audi pod moim domem,który lśnił czystością jak zawsze.
-Mamo wychodzę!-krzyknęłam głośno w głąb i szybko opuściłam mieszkanie.Zarzuciłam czarne włosy do tyłu i nerwowym krokiem podeszłam do samochodu.Nie zdążyłam złapać za klamkę bo wyprzedził mnie w tym brunet,który natychmiastowo do mnie doskoczył.
-Witam Panią-zaśmiał się cicho i ucałował delikatnie moją dłoń po czym otworzył drzwi auta,dżentelmen!
Bez słowa wsiadłam i zapięłam pas bezpieczeństwa.
-Mam nadzieję,że już się nie gniewasz za wczoraj-ruszył z pod domu.
-Nie no-o co ty-westchnęłam cicho i spuściłam wzrok na czarne spodnie,które miałam na sobie.
-U Bruny było to samo,wy dziewczyny nie znacie się na żartach-pokręcił głową ze śmiechem wpatrując się uważnie w drogę.
Zajęliśmy miejsce w moim ulubionym miejscu,pod oknem..Oczywiśie nie dało się nie zostać zauważonym,w końcu jesteś w kawiarni z piłkarzem Barcelony,mhm..Nieźle,co?
Upiłam bez słowa łyk kawy i zerknęłam na Neymara,który jak mi się wydawło nie wiedział co powiedzieć.
-Więc..-uśmiechnął się nerwowo i zaczął pukać opuszkami palców o stół-O!Jak tam twój chłopak?
O mało się nie zakrztusiłam słysząc 'twój chłopak'.Przetarłam serwetką mokre usta i zmrużyłam delikatnie oczy.
-No..no wszystko dobrze,a jak ma być-zaśmiałam się cicho i przeniosłam wzrok na biały kubek.-no a Bruna?
-Ostatnio jest cały czas chodzi zła,nie wiem co robić-mruknął pod nosem i przysunął dłoń bliżej mojej.-ciągle  mówi,że jest zmęczona.
-Dziewczyny uwielbiają masaż na zmęczenie-zaśmiałam się cicho i poprawiłam włosy,które opadły na moje czoło.
-Masaż mówisz?-uniósł brew-tylko,że ja nie umiem!
-Neymar nie umie masować?-parsknęłam śmiechem,a on zrobił smutną minę-w takim razie nauczę cię!
-Serio?-poprawił czapkę na swojej głowie i wypuścił powietrze z ust.
-Skoro mamy być przyjaciółmi to ci pomogę..-wybełkotałam z trudem unikając palącego spojrzenia chłopaka.
-W takim razie zapraszam do siebie przyjaciółko.-wstał z krzesła i podał mi dłoń.
-Ale..ale-zająkałam się.
-Pani doktor,niech już Pani nie marudzi-zaczął ruszać ręką przed moją twarzą,wywróciłam oczami i ścisnęłam jego dłoń.

CZYTASZ=KOMENTUJESZ!

----------------------------

Witam was po tak długiej przerwie!

Z góry przepraszam,że rozdział jest taki krótki,ale chciałam was troszeczkę zaciekawić i nie pisać wszystkiego w jednym rozdziale,więc dlatego wyszedł taki krótki. 

Mam nadzieję,że ktoś jeszcze będzie czytał tego bloga.

No i jeszcze raz przepraszam za to,że nie pojawiał się tak długo nowy rozdział:/ 

Do zobaczenia!:*